திருவண்ணாமலை - யோகி ராம்சுரத்குமார்

Yogi Ramsuratkumar





திருவண்ணாமலை ரயில் நிலையத்தில் அலைந்து திரிந்து, வருவோர் போவோரிடம் யாசகம் கேட்டு உணவருந்தி ஒன்றுமில்லாத போது பட்டினி கிடந்து, வெயிலிலும் மழையிலும் நனைந்து, திருவண்ணாமலையையே வியப்புறப் பார்த்து ஞானியாக வாழ்ந்து வந்தார் ராம்சுரத்குன்வர். அவருடைய உள்ளொளி மேலும் மேலும் பெருகி கடவுளின் அண்மை அவருக்குள் ஏற்பட்டது. கடவுள் தன்மை அவருக்குள் இறங்கியது. ராம்சுரத்குன்வர் திருவண்ணாமலையில் யோகி ராம்சுரத்குமார் என்று மாறினார்.

தங்க நாணயமயமான சிரிப்பு.. தன்னைத் தெரிந்த ஒருவருக்கே அப்படி ஒரு கிண்கிணியாய் சிரிக்க முடியும். புரிந்து கொண்டு சில நண்பர்கள் அவரை தினசரி தரிசித்தார்கள். ஐரோப்பியர்களும், அமெரிக்கர்களும் திருவண்ணாமலை வலம் வரும்போது அவரை யதேச்சையாக சந்தித்து அந்தக் கண்களுடைய தீட்சண்யத்தைக் கண்டு வியந்து, அவர் கால் பற்றி அவரைப் பின்தொடர்ந்தார்கள். கடவுளைப் பற்றி விவாதித்தார்கள். வாழ்க்கையைப் பற்றி யோசித்தார்கள். மேலைநாட்டினர் அதிகம் வந்ததால் அவரைப் பற்றிய விவரங்கள் உள்ளூரில் தெரிய வந்தன.


புன்னை மரத்துக்கருகே ஒரு கிணறு. அதில் இரவில் மேய்ந்து கொண்டிருந்த குதிரை விழுந்து விட்டது. மேலே ஏற பலத்த முயற்சிகள் செய்தது. அருகே போய் அதை கயிறு கட்டித் தூக்கிவிட எவராலும் இயலவில்லை. யோகி ராம்சுரத்குமார் சிறிது நேரம் காத்திருந்தார். பிறகு எல்லோரையும் விலகிப் போகச் சொன்னார். குதிரையை உற்றுப் பார்த்தார். குதிரை அவரைப் பார்த்தது. குதிரையின் உள்ளுக்குள் தன் கவனத்தை செலுத்தினார். குதிரையின் உடம்புக்குள் சக்தி ஏறியது. தாண்டுவதற்குண்டான உத்வேகத்தை தன் மனதின் மூலமாக குதிரையின் மனதுக்குள் செலுத்தினார். குதிரை தயாராக இருந்தது. ‘ஜெய் ராம்’ என்று ஒரு முறை உரக்கக் கத்தினார். குதிரை ஒரே துள்ளலில் கரையேறி ஓடிப் போயிற்று. அருகிலிருந்தவர்கள் வியந்தார்கள்.


இது எப்படி சாத்தியம்? கேட்டார்கள். “இந்தப் பெயரைச் சொன்னால் போதும்.. எல்லாவற்றையும் கரையேற்றும்” என்றார். அன்று முதல் ராமநாமம் சொல்கிறவராக, ராமநாமத்தைப் பரப்புகின்றவராக அவர் அறியப்பட்டார்.


அவை கையில் எப்போதும் வெப்பத்தை தணிக்க ஒரு விசிறி, உணவு வாங்க ஒரு கொட்டாங்சச்சி, கையிலே சிறு கோல் . இவற்றை வைத்து, அவருக்கு ‘விசிறி சாமியார்’ என்ற பெயரும் கிடைத்தது. ஆனால், அவர் தன்னை யோகி ராம்சுரத்குமார் என்று கூப்பிடுவதையே விரும்பினார். ‘ஏன்?’ என்று கேட்டபோது “கடவுள் உலகத்துக்கு அளித்த கொடை ‘யோகி ராம்சுரத்குமார்’ என்ற பெயர். இந்தப் பெயர் எவர் உச்சரிக்கிறாரோ, எவர் மனதார சொல்கிறாரோ, அவருக்கு என் தகப்பன், அதாவது கடவுள் உதவி செய்கிறார் என்பார்.


இது எவ்வளவு உண்மை என்பது, பலரது அனுபவத்திலிருந்து தெரிந்தது.


கணவன் மனைவிக்குள் சண்டை, மனைவியைக் கண்டபடி கணவன் ஏச, மனைவி ‘உங்களோடு வாழ்வதற்குப் பதிலாக செத்துப் போகலாம்’ என்றார். ‘ரொம்ப நல்லது, செத்துப் போ. நானே உனக்கு விஷம் கொடுக்கிறேன்’ என்று ஒரு குப்பி நிறைய விஷம் கொடுத்தான் கணவன். அந்த விஷத்தை ‘யோகி ராம்சுரத்குமார்’, ‘யோகி ராம்சுரத்குமார்’, ‘யோகி ராம்சுரத்குமார்’ என்று மூன்று முறை சொல்லி, மட மடவென்று அவள் குடித்தாள்.

என்னாயிற்று..?

எதுவும் ஆகவில்லை. விஷம் வேலை செய்யவில்லை. ஒரு வாரம் கழித்து யோகியிடம் வந்தாள் அந்தப் பெண்மணி..


“பகவான் உங்கள் பெயரை சொல்லி விஷம் குடித்தேன், வேலை செய்யவில்லை. மாறாக என் கணவர் தன் மீது கொலைப் பழி விழுந்துவிடுமோ என்று பயந்தார். நான் உங்கள் பெயரை சொல்லி விஷம் குடித்ததும், விஷம் வேலை செய்யாததும் கண்டு திகைத்து மன்னிப்பு கேட்டார். அவரும் வந்திருக்கிறார். உங்களுடைய பக்தராக”,என்றாள். அந்தக் குடும்பம் அதற்குப் பிறகு வெகு செளக்கியமாக வாழ்ந்தது.
பக்தர்கள் சேர்ந்து திருவண்ணாமலை சந்நிதித் தெருவில் யோகிக்கு ஒரு வீடு வாங்கிக் கொடுத்தார்கள். திருவண்ணாமலை சுற்றியுள்ள வியாபாரிகள் அவரை நேசித்தார்கள். இரண்டு பழம் அவருக்குக் கொடுத்தால் போதும்.. வாங்கிய பழம் எல்லாம் விற்றுப் போகும். அவருக்கு இரண்டு பன்னும், ஒரு கப் டீயும் கொடுத்தால் போதும்.. அங்கே வியாபாரம் அமோகமாக நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. அவர் கிரிவலம் வரும் போது ‘வந்தே மாதரம்’ என்றும் ‘பாரத் மாதா கி ஜெய்’ என்றும் ‘ராம ராம ராம’ என்றும் ‘ஓம் ஸ்ரீராம், ஜெயராம், ஜெய ஜெய ராம்’ என்றும் முழக்கங்கள் செய்து கொண்டிருப்பார்.

ஒரு நண்பர், திருப்பதிக்குப் போகும் வழியில் திருவண்ணாமலை திரும்பி, யோகி ராம்சுரத்குமாரை தரிசித்து விட்டுப் போகலாம் என்று வந்தார். தான் திருப்பதிக்கு போகின்ற விஷயத்தை அவரிடம் சொன்னார். ‘திருப்பதிக்கு போக வேண்டுமா..? இங்கேயே இருக்கலாமே’ என்று பகவான் சொல்ல, அவர் மறுத்து, ஏற்பாடுகள் செய்து விட்டதாகவும், போயே ஆக வேண்டும் என்றும் விளக்கினார். பகவான் சரியென்று சொல்லி, ‘வேங்கடாசலபதியைப் பார்க்கிறபோது, ‘இந்த பிச்சைக்காரன் யார் என்று கேளுங்கள்’ என்று சொல்லி அனுப்பினார்.

அந்த அன்பரும், திருமலைக்குப் போனார். பெருமாளை தரிசித்ததும், யோகி ராம்சுரத்குமார் கேட்க சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. ‘பெருமாளே.. திருவண்ணாமலையில் இருக்கும் யோகி ராம்சுரத்குமார் யார்?’ என்று உரக்க வினவினார்.

“ நேனே” என்று கருவரையிலிருந்து பதில் வந்தது. மறுபடியும் கேட்க, மறுபடியும் அதே பதில். திருவண்ணாமலைக்கு வந்து, பகவானிடம் இந்த விஷயத்தைச் சொல்ல, பகவான் தங்க நாணயங்கள் இறைத்தது போல உரக்கச் சிரித்தார். கடவுளும், எல்லாம் கடந்த ஞானியும் ஒன்று என்பது தெளிவாக புரிந்தது.

இந்த கட்டுரையாளனுக்கு யோகி ராம்சுரத்குமாரை சந்திக்கின்ற சந்தர்ப்பம் ஏற்பட்டபோது.. தான் எழுத்தாளன் என்றும், பல நாவல்கள் எழுதியிருப்பதாகவும், தனக்கு நல்ல வாசகர் வட்டம் இருப்பதாகவும் சொல்லிக்கொள்ள ஆசை. ஒரு டிராக்டர் கம்பெனியில் உத்தியோகம் பார்த்ததால் ஏதேனும் கொடுத்து ஏதேனும் வாங்குகின்ற புத்தி. பரிசுப் பொருட்களை அள்ளிக் கொண்டு போய் கொடுத்தால் அவர் மகிழ்ந்து போய் தன்னிடம் பேசுவார் என்ற ஒரு கணக்கு..
அவன் பலதும் வாங்கிக் கொண்டு, அங்கே அவற்றைப் பரப்பினான், அவை மறுபடியும் அவன் பையிற்கே போயின. முதல் சந்திப்பில் தன்னை முன்னிலைப்படுத்த முயன்றபோது, இந்தக் கட்டுரையாளன் புறக்கணிக்கப்பட்டு பின்னே தள்ளப்பட்டான். வீடு வந்த பிறகே, தான் விழுந்து வணங்கக் கூட இல்லை என்பது இவனுக்குப் புரிந்தது.


வணக்கமற்ற மனிதரிடத்தில் குரு மீது அன்பிருக்காது. தன்னை பற்றி மட்டுமே சிந்திக்கின்ற மனிதரிடத்தில் மற்றவருக்கு மரியாதை செய்யும் குணம் இருக்காது. பரிசுப் பொருட்களைக் கொடுத்து வேண்டியதை வாங்கிவிடலாம் என்கிற தந்திரம் இருப்பின் ஞானியிடமிருந்து எதுவும் கிடைக்காது. இது புரிந்தவுடனே அந்த எழுத்தாளன் மாறிப் போனான்.

மறுபடியும் அவரை சந்திக்கும் போது, முற்றிலும் ஒரு புது மனிதனாக, “யோக்கியதை இருந்தால் கூப்பிடுங்கள், எனக்கு யோக்கியதை இருந்தால் பேசுங்கள், எனக்கு யோக்யதை இருந்தால் கற்றுக் கொடுங்கள்” என்று உள்ளுக்குள் நினைத்தபடி கை கூப்ப, அந்த கதவு திறந்தது.

‘உனக்கு என்ன வேண்டும்..?’

‘என் நண்பர்கள் பலருக்கும் கடவுள் நம்பிக்கை இல்லை. ஆனால், அடிமனதில் கடவுள் இருக்கிறாரோ என்ற எண்ணம் இருக்கிறது. என்க்கோ கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கிறது. ஆனால் கடவுள் இல்லையோ என்ற சந்தேகம் இருக்கிறது. தயவுசெய்து கடவுள் இருக்கிறாரா இல்லையா ? கடவுளை எனக்கு காட்டினீர்களானால் நலமாக இருக்கும்’ என்றான் பணிவாக.

அவர் பதறினார். இந்த நண்பர் கடவுளைக் காட்டும்படி கேட்கிறார். இந்தப் பிச்சைக்காரனால் முடியுமா? என்று சொல்லி, அந்த எழுத்தாளனுடைய முதுகைத் தடவி, பிடரியைத் தடவி அணைத்துக் கொண்டார். எழுத்தாளனுக்குள் படர்ந்திருந்த அன்பு இறுக்கமாயிற்று. முதுகிலிருந்து பீறிட்டு எழுந்த ஒரு சக்தி அவன் நெஞ்சைத் தாக்கியது. வலது கையை உயர விரித்து, இடது கையை தாமரையாக்கி நெஞ்சுக்கருகே வைத்து, மிகப் பெரிய குரலெடுத்துக் கதறினான். உள்ளுக்குள் பெரும் மாற்றங்கள். அறுக்கோண முக்கோணங்கள் தெரிந்தன. எழுத்துக்கள் தோன்றின. அதைப் பிளந்து இன்னும் முன்னேறி நீலமயமாக மாறியது. நீலமயத்திலிருந்து வேறு இடத்தை நோக்கி அவன் வெகு வேகமாக பயணப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். அவன் உடம்பு ஆடாமல் இருந்தது, உள்ளுக்குள்ளே இருக்கின்ற ஒரு மனம் வேகமாகப் பயணப்பட்டது. ஆக, உடம்பு வேறு, உள்ளுக்குள் இருப்பது வேறு என்பது அந்த எழுத்தாளனுக்குப் புரிந்தது.

ஞானியிடம் என்ன கேட்பது..? நம் எல்லோரிடமும் மிகப் பெரிய பட்டியல் இருக்கிறது. ஆனால், அந்தப் பட்டியல் முக்கியமல்ல. உன்னைத் தெரிந்து கொள்வதே, உன்னை அறிவதே, கடவுளைத் தெரிவதே முக்கியம் என்பதை அந்த எழுத்தாளனுக்கு மிக சூட்சுமமாக விளக்கினார். எழுத்தாளன் புரிந்து கொண்டதும் அவன் உள்ளொளியைப் பெருக்கி, இறை தரிசனம் காட்டினார்.

யோகி ராம்சுரத்குமார்....20 பிப்ரவரி 2001-ல் முக்தி அடைந்தார். ஆனாலும், அவர் திருவண்ணாமலையில் இருந்தபடி உலகமெங்கிலும் பக்தர்களின் உள்ளத்தில் வீற்றிருந்தபடி இடையறாது இடையறாது நற்செயல்களைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார். நல்லவர்களை வாழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறார். தன்னை அண்டியவருக்கு உதவி செய்து கொண்டிருக்கிறார்.


திருவண்ணாமலை செங்கம் ரோடில் அவருடைய ஆஸ்ரமம் உள்ளது. அங்கே அவருடைய சமாதியும், உருவச் சிலையும் அழகாகத் திகழ்கின்றன. தினசரி வழிபாடு அற்புதமாக நடக்கிறது.

ஒவ்வொரு வருடமும் டிசம்பர் மாதம் 1ஆம் தேதி யோகி ராம்சுரத்குமார் ஜெயந்தி விழா தமிழகத்தில் பல்வேறு இடங்களில் அவருடைய பக்தர்களால் விமரிசையாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.

“ யோகி ராம்சுரத்குமார்!

யோகி ராம்சுரத்குமார்!

யோகி ராம்சுரத்குமார்! ”

என்று மூன்று முறை அழைத்தால் போதும். இந்தப் பிச்சைக்காரன் நீங்கள் யாராக இருந்தாலும், எங்கிருந்தாலும், எந்தப் பிரச்சனை இருந்தாலும் நிச்சயமாக வந்து உதவி செய்வான்” என்று அந்த மகான் சத்தியம் செய்திருக்கிறார். அது இன்றளவும் அவருடைய பக்தர்களின் வாழ்க்கையில் நடந்து வருகிறது.

நீங்களும் மனம் ஒருமித்து அவர் பெயரைக் கூப்பிடுங்கள்; உங்களுக்கும் நல்லது நடக்கும்.

thanks,  www.balakumaranpesukirar.blogspot.in ,
-Partha.

 

Who Am I? (Nan Yar?) -- essay version.

.

 

 

 

 

 

Every living being longs always to be happy, untainted by sorrow; and everyone has the greatest love for himself, which is solely due to the fact that happiness is his real nature. Hence, in order to realize that inherent and untainted happiness, which indeed he daily experiences when the mind is subdued in deep sleep, it is essential that he should know himself. For obtaining such knowledge the inquiry 'Who am I?' in quest of the Self is the best means.

'Who am I?' I am not this physical body, nor am I the five organs of sense perception; I am not the five organs of external activity, nor am I the five vital forces, nor am I even the thinking mind. Neither am I that unconscious state of nescience which retains merely the subtle vasanas (latencies of the mind), while being free from the functional activity of the sense-organs and of the mind, and being unaware of the existence of the objects of sense-perception.

Therefore, summarily rejecting all the above-mentioned physical adjuncts and their functions, saying 'I am not this; no, nor am I this, nor this' -- that which then remains separate and alone by itself, that pure Awareness is what I am. This Awareness is by its very nature Sat-Chit-Ananda (Existence-Consciousness-Bliss).


If the mind, which is the instrument of knowledge and is the basis of all activity, subsides, the perception of the world as an objective reality ceases. Unless the illusory perception of the serpent in the rope ceases, the rope on which the illusion is formed is not perceived as such. Similarly, unless the illusory nature of the perception of the world as a objective reality ceases, the Vision of the true nature of the Self, on which the illusion is formed, is not obtained.

The mind is a unique power (sakti) in the Atman, whereby thoughts occur to one. On scrutiny as to what remains after eliminating all thoughts, it will be found that there is no such thing as mind apart from thought. So then, thoughts themselves constitute the mind. Nor is there any such thing as the physical world apart from and independent of thought. In deep sleep there are no thoughts: nor is there the world. In the wakeful and dream state thoughts are present, and there is also the world. Just as the spider draws out the thread of the cobweb from within itself and withdraws it again into itself, in the same way the mind projects the world out of itself and absorbs it back into itself.

The world is perceived as an apparent objective reality when the mind is externalized, thereby forsaking its identity with the Self. When the world is thus perceived, the true nature of the Self is not revealed: conversely, when the Self is realized the world ceases to appear as an objective reality.

By a steady and continuous investigation into the nature of the mind, the mind is transformed into That to which 'I' refers; and that is in fact the Self. Mind has necessarily to depend for its existence on something gross; it never subsists by itself. It is this mind that is otherwise called the subtle body, ego, jiva, or soul.

That which arises in the physical body as 'I' is the mind. If one inquires whence the 'I'-thought in the body arises in the first instance, it will be found that it is from hrdayam (literally 'I am the Heart), or the Heart. That is the source and stay of the mind. Or again, even if one merely continuously repeats to oneself inwardly 'I-I' with the entire mind fixed thereon, that also leads one to the same source.

The first and foremost of all thoughts that arise in the mind is the primal 'I'-thought. It is only after the rise or origin of the 'I'-thought that innumerable other thoughts arise. In other words, only after the first personal pronoun, 'I', has arisen, do the second and third personal pronouns ('you, he' etc.) occur to the mind; and they cannot subsist without the former.

Since every other thought can occur only after the rise of the 'I'-thought and since the mind is nothing but a bundle of thoughts, it is only through the inquiry 'Who am I?' that the mind subsides. Moreover, the integral 'I'-thought, implicit in such enquiry, having destroyed all other thoughts, gets itself destroyed or consumed, just as the stick used for stirring the burning funeral pyre gets consumed.

Even when extraneous thoughts sprout up during such enquiry, do not seek to complete the rising thought, but instead, deeply enquire within, 'To who has this thought occurred?' No matter how many thoughts thus occur to you, if you would with acute vigilance enquire immediately as and when each individual thought arises to whom it has occurred, you would find it is to 'me'. If then you enquire 'Who am I?' the mind gets introverted and the rising thought also subsides. In this manner as you persevere more and more in the practice of Self-enquiry, the mind acquires increasing strength and power to abide in its Source.

It is only when the subtle mind is externalized through the activity of the intellect and the sense-organs that gross name and form constituting the world appear. When, on the other hand, the mind stays firmly in the Heart, they recede and disappear. Restraint of the outgoing mind, and its absorption in the Heart, is known as introversion (antarmukha-drishti). The release of the mind, and its emergence from the Heart is known as bahirmukha-drishti (objectiveness).

If in this manner the mind becomes absorbed in the Heart, the ego or 'I', which is the centre of the multitude of thoughts, finally vanishes and pure Consciousness or Self, which subsists during all the states of the mind, alone remains resplendent. It is this state, where there is not the slightest trace of the 'I'-thought, that is the true Being of oneself. And that is called Quiescence or Mouna (silence).

This state of mere inherence in pure Being is known as the Vision of Wisdom. Such inherence means and implies the entire subsidence of the mind in the Self. Nothing other than this, and no psychic powers of the mind such as thought-reading, telepathy, and clairvoyance, can be Wisdom.

Atman alone exists and is real. The threefold reality of world, individual soul, and God is, like the illusory appearance of silver in the mother of pearl, an imaginary creation in the Atman. They appear and disappear simultaneously. The Self alone is the world, the 'I' and God. All that exists is but the manifestation of the Supreme.

For the subsidence of mind there is no other means more effective and adequate than Self-enquiry. Even though by other means the mind subsides, that is only apparently so; it will rise again.

For instance, the mind subsides by the practice of pranayama (restraint and control of breath and vital forces); yet such subsidence lasts only as long as the control of breath and vital forces continues; and when they are released, the mind also gets released and immediately, becoming externalized, it continues to wander through the force of its subtle tendencies.

The source of the mind is the same as that of breath and vital forces. It is really the multitude of thoughts that constitutes the mind; and the 'I'-thought is the primal thought of the mind, and is itself the ego. But breath too has its origin at the same place whence the ego rises. Therefore, when the mind subsides, breath and vital forces also subside; and conversely, when the latter subside, the former also subsides.

Breath and vital forces are also described as the gross manifestation of the mind. Till the hour of death the mind sustains and supports these forces in the physical body; and when life becomes extinct the mind envelops them and carries them away. During sleep, however, the vital forces continue to function, although the mind is not manifest. This is according to the divine law and is intended to protect the body and to remove any possible doubt as to whether it is dead or alive while one is asleep. Without such arrangement by nature, sleeping bodies would often be cremated alive. The vitality apparent in breathing is left behind by the mind as a 'watchman'. But in the wakeful state and in samadhi, when the mind subsides, breath also subsides. For this reason (because the mind has the sustaining and controlling power over breath and vital forces and is therefore ulterior to both of them), the practice of breath control is merely helpful in subduing the mind, but cannot bring about its final extinction.

Like breath control, meditation on form, incantations, invocations, and regulation of diet are only aids to control of the mind. Through the practice of meditation or invocation the mind becomes one-pointed. Just as the elephant's truck, which is otherwise restless, will become steady if it is made to hold an iron chain, so that the elephant goes its way without reaching out for any other object, so the ever-restless mind, which is trained and accustomed to a name or form through meditation or invocation, will steadily hold on to that alone.

When the mind is split up and dissipated into countless varying thoughts, each individual thought becomes extremely weak and inefficient. When, on the contrary, such thoughts subside more and more till they finally get destroyed, the mind becomes one-pointed and, thereby acquiring strength and power of endurance, easily reaches perfection in the method of enquiry in quest of the Self.

Regulation of diet, restricting it to satvic food taken in moderate quantity, is of all the rules of conduct the best; and it is most conducive to the development of the satvic qualities of the mind. These, in their turn, assist one in the practice of Atma vichara or enquiry in quest of the Self.

Countless vishaya-vasanas (subtle tendencies of the mind in relation to objects of sense gratification), coming one after the other in quick succession like the waves of the ocean, agitate the mind. Nevertheless, they too subside and finally get destroyed with progressive practice of Atma dhyana or meditation on the Self. Without giving room even to the thought which occurs in the form of doubt, whether it is possible to stay merely as the very Self, whether all the vasanas can be destroyed, one should firmly and unceasingly carry on meditation on the Self.

However sinful a person may be, if he would stop wailing inconsolably: 'Alas! I am a sinner, how shall I attain Liberation?' and, casting away even the thought that he is a sinner, if he would zealously carry on meditation on the Self, he would most assuredly get reformed.

So long as subtle tendencies continue to inhere in the mind, it is necessary to carry on the enquiry: 'Who am I?'. As and when thoughts occur, they should one and all be annihilated then and there, at the very place of their origin, by the method of enquiry in quest of the Self.

Not to desire anything extraneous to oneself constitutes vairaga (dispassion) or nirasa (desirelessness). Not to give up one's hold on the Self constitutes jnana (knowledge). But really vairaga and jnana are one and the same. Just as the pearl diver, tying stones to his waist, dives down into the depths and gets the pearl from the sea bed, so every aspirant pledged to vairaga can dive deep into himself and realize the precious Atman. If the earnest seeker would only cultivate the constant and deep contemplative 'remembrance' (smrti) of the true nature of the Self till he has realized it, that alone would suffice. Distracting thoughts are like the enemy in the fortress. As long as they are in possession of it, they will certainly sally forth. But if, as and when they come out, you put them to the sword the fortress will finally be captured.

God and the Guru are not really different: they are identical. He that has earned the Grace of the Guru shall undoubtedly be saved and never forsaken, just as the prey that has fallen into the tiger's jaws will never be allowed to escape. But the disciple, for his part, should unswervingly follow the path shown by the Master.

Firm and disciplined inherence in the Atman, without giving the least scope for the rise of any thought other than the deep contemplative thought of the Self, constitutes self-surrender to the Supreme Lord. Let any amount of burden be laid on Him, He will bear it all. It is, in fact, the indefinable power of the Lord that ordains, sustains, and controls everything that happens. Why then should we worry, tormented by vexatious thoughts, saying: 'Shall we act this way? No, that way,' instead of meekly but happily submitting to that Power? Knowing that the train carries all the weight, why indeed should we, the passengers traveling in it, carry our small individual articles of luggage on our laps to our great discomfort, instead of putting them aside and sitting at perfect ease?

That which is Bliss is also the Self. Bliss and the Self are not distinct and separate but are one and the same. And That alone is real. In no single one of the countless objects of the mundane world is there anything that can be called happiness. It is through sheer ignorance and unwisdom that we fancy that happiness is obtained from them. On the contrary, when the mind is externalized, it suffers pain and anguish. The truth is that every time our desires get fulfilled, the mind, turning to its source, experiences only that happiness which is natural to the Self. Similarly in deep sleep, in spiritual trance (samadhi), when fainting, when a desired object is obtained, or when evil befalls an object considered undesirable, the mind turns inwards and enjoys that Bliss of Atman. Thus wandering astray, forsaking the Self, and returning to it again and again is the interminable and wearisome lot of the mind.

It is pleasant under the shade of a tree, and scorching in the heat of the sun outside. A person toiling in the sun seeks the cool shade of the tree and is happy under it. After staying there for a while, he moves out again but, unable to bear the merciless heat of the sun, he again seeks the shade. In this way he keeps on moving from shade to sun and sun to shade.

It is an unwise person who acts thus, whereas the wise man never leaves the shade: in the same way the mind of the Enlightened Sage (Jnani) never exists apart from Brahman, the Absolute. The mind of the ignorant, on the other hand, entering into the phenomenal world, suffers pain and anguish; and then, turning for a short while towards Brahman, it experiences happiness. Such is the mind of the ignorant.

This phenomenal world, however, is nothing but thought. When the world recedes from one's view -- that is when one is free from thought -- the mind enjoys the Bliss of the Self. Conversely, when the world appears -- that is when thought occurs -- the mind experiences pain and anguish.

Not from any desire, resolve, or effort on the part of the rising sun, but merely due to the presence of his rays, the lens emits heat, the lotus blossoms, water evaporates, and people attend to their various duties in life. In the proximity of the magnet the needle moves. Similarly the soul or jiva, subjected to the threefold activity of creation, preservation, and destruction which take place merely due to the unique Presence of the Lord, performs acts in accordance with its karma (fruits of past actions, in the present life), and subsides to rest after such activity. But the Lord Himself has no resolve; no act or event touches even the fringe of His Being. This state of immaculate aloofness can be likened to that of the sun, which is untouched by the activities of life, or to that of the all-pervasive ether, which is not affected by the interaction of the complex qualities of the other four elements.

All scriptures without any exception proclaim that for attaining Salvation the mind should be subdued; and once one knows that control of the mind is their final aim it is futile to make an interminable study of them. What is required for such control is actual enquiry into oneself by self-interrogation: 'Who am I?' How can this enquiry in quest of the Self be made merely by means of a study of the scriptures?

One should realize the Self by the Eye of Wisdom. Does Rama need a mirror to recognize himself as Rama? That to which the 'I' refers is within the five sheaths (physical, vital, mental, knowledge-experience, and bliss), whereas the scriptures are outside them. Therefore, it is futile to seek by means of the study of scriptures the Self that has to be realized by summarily rejecting even the five sheaths.

To enquire 'Who am I that is in bondage?' and to know one's real nature is alone Liberation. To keep the mind constantly turned within, and to abide thus in the Self is alone Atma-vichara (Self enquiry), whereas dhyana (meditation) consists in fervent contemplation of the Self as Sat-Chit-Ananda (Being-Consciousness-Bliss). Indeed, at some time, one will have to forget everything that has been learnt.

Just as it is futile to examine the rubbish that has to be swept up only to be thrown away, so it is futile for him who seeks to know the Self to set to work enumerating the tattvas (classifications of the elements of existence) that envelop the Self and examining them, instead of casting them away. He should consider the phenomenal world with reference to himself as merely a dream.

Except that the wakeful state is long and the dream state is short there is no difference between the two. All the activities of the dream state appear, for the time being, just as real as the activities of the wakeful state seem to be while awake. Only, during the dream state, the mind assumes another form or a different bodily sheath. For thoughts on the one hand, and name and form on the other, occur simultaneously during both the wakeful and dream states.

There are not two minds, one good and the other evil. It is only the vasanas or tendencies of the mind that are of two kinds, good and favorable, evil and unfavorable. When the mind is associated with the former it is called good, and when associated with the latter it is called evil. However evil-minded other people may appear to you, it is not proper to hate or despise them. Likes and dislikes, love and hatred, are equally to be eschewed. It is also not proper to let the mind often rest on objects or affairs of mundane life. As far as possible one should not interfere in the affairs of others. Everything offered to others is really an offering to oneself; and if only this truth were realized, who is there that would refuse anything to others?

If the ego rises, all else will also rise; if it subsides all else will also subside. The deeper the humility with which we conduct ourselves, the better it is for us. If only the mind is kept under control, what matters it where one may happen to be?

-Partha.

ஆலய தரிசன நெறிமுறைகள்

தெய்வ வழிபாட்டில் நிலையான நம்பிக்கையான பக்தி இருக்க வேண்டும். வீண் விளம்பரத்துக்கான போலி பக்தி கூடாது. நம் குலதெய்வத்தை ஒருபோதும் மறக்கக்கூடாது. மாதந்தோறும் குலதெய்வத்திற்கு நம்மால் இயன்ற அளவு வழிபாட்டிற்கு பணம் அனுப்ப வேண்டும். மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்பதனை நிலையாகக் கொள்ள வேண்டும். தாயிடம் காட்டுகின்ற பக்தி இம்மைக்கும், தந்தையிடம் காட்டுகின்ற பக்தி மறுமைக்கும் புண்ணியத்தைச் சேர்க்கும்.

குருவிடம் காட்டுகின்ற பக்தி பிரம்ம பதவியைத் தரும். இறைவனிடம் பக்தி இருப்பதுடன், இறைவனிடம் பயமும் இருத்தல் வேண்டும். இறைவனின் அடியார்களை, சித்தர்களை சத்புருஷர்களைச் சித்தத்திலே கொண்டு வழிபடுவோர்க்கு இறைவனின் கிருபா கடாட்சம் வெகுவிரைவில் கிடைக்கும்.

வேதத்தினால் ரிஷிகளையும் ஹோமத்தினால் தேவர்களையும், சிரார்த்த காரியங்களினால் பித்ருக்களையும், அன்னத்தினால் அதிதிகளையும், மலரினால் பஞ்சபூதங்களையும், தியானத்தினால் தெய்வத்தையும் ஆராதிப்போர்க்கு அஷ்ட ஐசுவரியங்களும் பொங்கிப் பெருகும். நாம் தினமும் நீராடி நெற்றியில் திருநீறு - தரித்துத் கோயில்களுக்குச் செல்ல வேண்டும்.

மார்கழி மாதம் மட்டும் காலையில் எழுவது என்ற நிலை இல்லாமல் எல்லா மதங்களிலும், அதிகாலையில் எழுந்து குளித்துத் தெய்வ தரிசனம் செய்யும் பழக்கத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். ஆலயங்களுக்குச் செல்லும் நாம், சில முக்கியமான தூய நெறிகளைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். கோயிலுக்குச் செல்லும் போது நமக்கு அகத்தூய்மையும், புறத்தூய்மையும் வேண்டும். நித்ய கர்மானுஷ்டானங்களை முடித்து, அவரவர்கள் குலவழக்கப்படி நெற்றிக்கு இட்டுக் கொள்ளுதல் அவசியமாகும்.

வெறும் நெற்றியுடன் கோயிலுக்குச் செல்லுதல் ஆகாது. கோயில் அருகே வந்ததும் உச்சிமீது கைகளை உயர்த்தி, கூப்பி உயர்ந்து காணப்படும் கோபுரத்தைத் தரிசிக்க வேண்டும். கோபுர தரிசனம் கோடி புண்ணியம் என்பார்கள். கோயிலுக்கு உள்ளே சென்றதும் முதலில் துவஜ ஸ்தம்பத்தின் முன்னால் நின்று, பகவானைப் பிரார்த்தித்து சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்ய வேண்டும்.

நமஸ்காரம் செய்யும் பொழுது வடக்கு நோக்கி நமஸ்காரம் செய்ய வேண்டும். உள்பிராகாரங்களில் வீழ்ந்து வணங்குதல் கூடாது. ஆண்கள் நமஸ்காரம் செய்யும்பொழுது அஷ்டங்கமும், பெண்கள் நமஸ்காரம் செய்யும்பொழுது பஞ்சங்கமும் தரையில் படும்படியாக நமஸ்கரிக்க வேண்டும். கோயிலில் தரும் குங்குமம், விபூதி, துளசி போன்ற பிரசாதத்தை, கீழே சிந்துவதும் வேறெங்காவது கொட்டுவதும், சண்டீசுவரர் மீது நூல் இடுவதும் அபசாரமாகும்.

சிவலிங்கத்திற்கு நந்தி தேவருக்கும் நடுவே செல்லுதல் கூடாது. நிவேதனங்களை சாப்பிட்டு விட்டுத் தூண்களில் துடைக்கக்கூடாது. மறக்காமல் துவார பாலகர்களை வணங்க வேண்டும். கோயிலுக்குச் செல்லும் போது தர்மம் செய்வது தான் முறை. தரிசனம் முடித்துத் திரும்பி வரும்போது தர்மம் செய்வதால் கோயிலில் நாம் சம்பாதித்த புண்ணியங்களை அவர்களுக்குத் தாரை வார்த்துக் கொடுப்பது போலாகிவிடும் என்றொரு கருத்து நிலவுகிறது.

ஆனால் சிலர் தானம் செய்யலாம் என்கிறார்கள். கோயிலில் படுத்து உறங்குபவர்கள் மறுபிறப்பில் மலைப்பாம்பாகப் பிறப்பார்கள் என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன. கர்ப்பகிரகத்தில் இறைவனை இரு கண்களாலும் பார்த்து மகிழ வேண்டும். அவனது திருவடி முதல் அலங்கார வைபங்களைப் பார்த்துப் பார்த்து அவனுடன் ஐக்கியமாக வேண்டும்.

அவ்வாறு இல்லாமல் இறைவன் முன்னாள் கண்ணை மூடிக் கொண்டு ஜபிப்பதோ, தியானம் செய்வதோ முறையாகாது. கோயில் வழிபாடு முடிந்த பின்னர் சண்டிகேசுவரரிடம் விடைபெற்றுப் புறப்பட வேண்டும். கொடி மரத்தின் அருகே சென்று வடக்கு முகமாக அமர்ந்து தியானம் செய்ய வேண்டும். பின்னர் வடக்கு நோக்கி நமஸ்காரம் செய்ய வேண்டும். கோயிலுக்குச் சென்று வீடு திரும்பும் வரை இறைவனின் திருநாமத்தை சொல்லிக் கொண்டே வர வேண்டும்.

Thanks :- Malaimalar.

-Partha.

கோயிலுக்கு நாம் ஏன் செல்ல வேண்டும்? (ஒரு அறிவியல் பூர்வமான அலசல்)

இதைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும் முன் இது எல்லா ஃபாஸ்ட்ஃபுட் கோயில்களுக்கும் பொருந்தாது என்பதை கவனத்தில்கொள்ள வேண்டும். எல்லா லட்சணங்களையும் கொண்டிருக்கும் கோயில்களுக்கு மட்டும் தான் இது. பழங்காலத்து கோயில்களில் எல்லாம் இது 100% சதவிகிதம் உள்ளது.

 

எப்படி எனறு கேட்பவர்களுக்கு கொஞ்சம் விளக்கமாக சொல்கிறேன்.:

பூமியின் காந்த அலைகள் அதிகம் வீசப்படும் இடங்கள்தான் இந்த கோயில்களின் சரியான லொகேஷன். இது பொதுவாக ஊருக்கு ஒதுக்குபுறமான இடங்கள், மலை ஸ்தலங்கள் மற்றும் ஆழ்ந்த இடங்கள் தான் இதன் ஐடென்டிட்டி.

 

கோயில்களில் ஒரு அபரிதமான காந்த சக்தியும், பாஸிட்டிவ் எனர்ஜியும் அதிகம் கொண்டிருக்கும். இது நார்த் போல் சவுத் போல் திரஸ்ட் வகை ஆகும். முக்கிய சிலைதான் இந்த மையப்பகுதியில் வீற்றீருக்கும். அதை நாம் கர்ப்பகிரகம் அல்லது மூலஸ்தானம் என கூறுவோம்.

 

இந்த மூலஸ்தானம் இருக்கும் இடம் தான் அந்த சுற்று வட்டாரத்திலேயே அதிகம் காணப்படும் அந்த காந்த மற்றும் பாஸிட்டிவ் எனர்ஜி. பொதுவாக இந்த மூலஸ்தானம் சுயம்பாக உருவாகும் அல்லது அங்கே கிடைக்க பெறும் சிலை அப்புறம் தான் கோயில் உருவாகும்.

 

நிறைய கோயில்களின் கீழே அதுவும் இந்த மெயின் கர்ப்பகிரகத்தின் கீழே சில செப்பு தகடுகள் பதிக்கபட்டிருக்கும் அது எதற்கு தெரியுமா? அது தான் கீழே இருக்கும் அந்த எனர்ஜியை அப்படி பன்மடங்காக்கி வெளிக் கொணரும்.

 

அதுபோக எல்லா மூலஸ்தானமும் மூன்று சைடு மூடி வாசல் மட்டும் தான் திறந்து இருக்கும் அளவுக்கு கதவுகள் இருக்கும். இது அந்த எனர்ஜியை லீக் செய்யாமல் ஒரு வழியாக அதுவும் வாசலில் இடது மற்றும் வலது புறத்தில் இருந்து இறைவனை வணங்கும் ஆட்களுக்கு இந்த எனர்ஜி கிடைக்கும்.
இது உடனே தெரியாமல் இருக்கும் ஒரு எனர்ஜி. ரெகுலராய் கோயிலுக்கு செல்லும் ஆட்களுக்கு தெரியும் ஒரு வித எனர்ஜி அந்த கோயிலில் கிடைக்கும் என்று.

 

அது போக கோயிலின் பிரகாரத்தை இடமிருந்து வலமாய் வரும் காரணம் எனர்ஜியின் சுற்று பாதை இது தான் அதனால் தான் மூலஸ்தானத்தை சுற்றும் போது அப்படியே எனர்ஜி சுற்றுபாதை கூட சேர்ந்து அப்படியே உங்கள் உடம்பில் வந்து சேரும். இந்த காந்த மற்றும் ஒரு வித பாசிட்டிவ் மின்சார சக்தி நமது உடம்புக்கும் மனதிற்கும் ஏன் மூளைக்கும் தேவையான ஒரு பாஸிட்டிவ் காஸ்மிக் எனர்ஜி.

 

மூலஸ்தானத்தில் ஒரு விளக்கு கண்டிப்பாய் தொடர்ந்து எரிந்து கொண்டிருக்கும் அது போக அந்த விக்கிரகத்திற்க்கு பின் ஒரு விளக்கு (இப்போது நிறைய கோயில்களில் பல்புதான்) அதை சுற்றி கண்ணாடி அது செயற்க்கை ஒளி வட்டம் வருவதற்க்கு அல்ல அது அந்த எனர்ஜியை அப்படி பவுன்ஸ் செய்யும் ஒரு டெக்னிக்கல் செயல்தான்.

 

அது போக மந்திரம் சொல்லும் போதும், மணியடிக்கும் போதும் அங்கே செய்யபடும் அபிஷேகம் அந்த எனர்ஜியை மென்மேலும் கூட்டி ஒரு கலவையாய் வரும் ஒரு அபரிதமான எனர்ஜி ஃபேக்டரிதான் மூலஸ்தானம்.

இவ்வளவு அபிஷேகம், கர்ப்பூர எரிப்பு, தொடர் விளக்கு எரிதல் இதை ஒரு 10க்கு 10 ரூமில் நீங்கள் செய்து பாருங்கள் இரண்டே நாளில் அந்த இடம் சாக்கடை நாற்றம் எடுக்கும் ஆனால் கோயிலில் உள்ள இந்த கர்ப்பகிரகம் மற்றும் எத்தனை வருடம் பால், தயிர், பஞ்சாமிர்தம், தேன், சந்தனம், குங்குமம், விபூதி மற்றும் எண்ணெய், சீயக்காய் போன்ற எவ்வளவு விஷயங்களை கொன்டு அபிஷேகம் செய்தாலும் இந்த இடம் நாற்றம் என்ற விஷயம் வரவே வராது.

 

அது போக கடைசியில் செய்யும் சொர்ணாபிஷேகம் இந்த எனர்ஜியை ஒவ்வொரு நாளும் கூட்டிகொண்டே செல்லும். பூக்கள், கர்ப்பூரம் (பென்ஸாயின் கெமிக்கல்), துளசி (புனித பேஸில்), குங்குமப்பூ (சேஃப்ரான்),கிராம்பு (கிளவ்) இதை சேர்த்து அங்கு காப்பர் செம்பில் வைக்கபட்டு கொடுக்கும் தீர்த்தம் ஒரு அபரித சுவை மற்றும் அதன் சுவை கோயிலில் உள்ளது போல் எங்கும் கிடைக்காது.

இதை ஒரு சொட்டு அருந்தினால் கூட அதில் உள்ள மகிமை மிக அதிகம். இதை ரெகுலராய் உட்கொண்டவர்களுக்கு இது ஒரு ஆன்டிபயாட்டிக் என்றால் அதிகமில்லை.

 

இதை மூன்று தடவை கொடுக்கும் காரணம் ஒன்று உங்கள் தலையில் தெளித்து இந்த உடம்பை புண்ணியமாக்க, மீதி இரண்டு சொட்டு உங்கள் உடம்பை பரிசுத்தமாக்க.

 

இன்று ஆயிரம் பற்பசை அமெரிக்காவில் இருந்து வந்தாலும் ஏன் கிராம்பு, துளசி, வேம்பின் ஃபார்முலாவில் தயாரிக்கும் காரணம் இது தான் இந்த தீர்த்தம் வாய் நாற்றம், பல் சுத்தம் மற்றும் இரத்ததை சுத்த படுத்தும் ஒரு அபரிதமான கலவை தான் இந்த தீர்த்தம்.

 

கோயிலுக்கு முன்பெல்லாம் தினமும் சென்று வந்த இந்த மானிடர்களுக்கு எந்த வித நோயும் அண்டியது இல்லை என்பதற்கு இதுதான் காரணம்.

 

கோயிலின் அபிஷேகம் முடிந்து வஸ்த்திரம் சாத்தும் போது மற்றும் மஹா தீபாராதனை காட்டும் போது தான் கதவை திறக்கும் காரணம் அந்த சுயம்புக்கு செய்த அபிஷேக எனர்ஜி எல்லாம் மொத்தமாக உருவெடுத்து அப்படியே அந்த ஜோதியுடன் ஒன்று சேர வரும் போது தான் கதவை அல்லது திரையை திறப்பார்கள் அது அப்படியே உங்களுக்கு வந்து சேரும் அது போக அந்த அபிஷேக நீரை எல்லோருக்கும் தெளிக்கும் போது உங்கள் உடம்பில் ஒரு சிலிர்ப்பு வரும் காரணம் இது தான்.

 

கோயிலுக்கு மேல் சட்டை அணிந்து வர வேண்டாம் என கூறுவதற்கும் இது தான் முக்கிய காரணம் அந்த எனர்ஜி, அப்படியே மார்பு கூட்டின் வழியே புகுந்து உங்கள் உடம்பில் சேரும் என்பது ஐதீகம். பெண்களுக்கு தாலி அணியும் காரணமும் இது தான்.

 

நிறைய பெண்களுக்கு ஆண்களை போன்று இதய நோய் வராமல் இருக்கும் காரணம் இந்த தங்க மெட்டல் இதயத்தின் வெளியே நல்ல பாஸிட்டிவ் எனர்ஜியை வாங்கி கொழுப்பை கூட கரைக்கும் சக்தி இருப்பதாக ஒரு கூடுதல் தகவல். மாங்கல்யம், கார் சாவி மற்றும் புது நகைகள் இதையெல்லாம் இங்கு வைத்து எடுத்தால் அந்த உலோகங்கள் இதன் எனர்ஜீயை அப்படியே பற்றி கொள்ளுமாம். இது சில பேனாக்கள் மற்றும் பத்திரிகை மற்றும் எல்லாவற்றுக்கும் பொருந்தும்.

 

கல் சிலையின் முன் வைத்து எடுக்கும் இவர்களை என்னவென்று கூறும் அறிவாளிகள் இதன் எனர்ஜிதான் அங்கிருந்து இதில் படும் என்பது தான் இதன் பிளஸ் பாயின்ட். எவ்வளவு பேர் பல மைல் தூரத்தில் இருந்து பயணம் செய்திருப்பினும் அந்த சில நொடிகளில் தரிசனம் கிட்டும்போது அந்த உடம்பில் ஒரு மென்மையான சிலிர்ப்பும், ஒரு வித நிம்மதியும் ஒரு எனர்ஜி வந்து மிச்சம் உள்ள எவ்வளவு பெரிய பிரகாரத்தையும் சுற்றி வரும் ஒரு எனர்ஜு ரீசார்ஜ் பாயின்ட் தான் இந்த கோயிலின் மூலஸ்தானம்.

அது போக கோயிலின் கொடி மரத்திற்க்கும் இந்த பரிகாரத்திற்க்கு ஒரு நேரடி வயர்லெஸ் தொடர்பு உண்டென்றால் அது மிகையாகது.

 

கோயில் மேல் இருக்கும் கலசம் சில சமயம் இரிடியமாக மாற இது தான் காரணம். கீழ் இருந்து கிளம்பும் மேக்னெட்டிக் வேவ்ஸ் மற்றும் இடியின் தாக்கம் தான் ஒரு சாதாரண கலசத்தையும் இரிடியமாக மாற்றும் திறன் படைத்தது.

 

அது போக கோயில் இடி தாக்கும் அபாயம் இல்லாமல் போன காரணம் கோயில் கோபுரத்தில் உள்ள இந்த கலசங்கள் ஒரு சிறந்த மின் கடத்தி ஆம் இது தான் பிற்காலத்தில் கண்டெடுக்கபட்ட லைட்னிங் அரெஸ்டர்ஸ்.

 

அது போக கொடி மரம் இன்னொரு இடிதாங்கி மற்றும் இது தான் கோயிலின் வெளி பிரகாரத்தை காக்கும் இன்னொரு டெக்னிக்கல் புரட்டக்டர்.

அது போக கோயில் கதவு என்றுமே மரத்தில் செய்யபட்ட ஒரு விஷயம் ஏன் என்றால் எல்லா ஹை வோல்ட்டேஜெயும் நியூட்ர்ல் செய்யும் ஒரு சிறப்பு விஷயம்.

 

இடி இறங்கினால் கோயிலின் கதவுகளில் உள்ள மணி கண்டிப்பாக அதிர்ந்து ஒருவித ஒலியை ஏற்படுத்தும் இதுவும் ஒரு இயற்கை விஷயம் தான். நல்ல மானிடர் இருவேளை கோயிலுக்கு சென்று வந்தால் மனிதனின் உடல் மட்டுமல்ல அவனின் மனதும் மூளையும் சுத்தமாகும்.

 

சுத்த சுவாதீனம் இல்லாதவர்களை கூட கோயிலில் கட்டி போடும் விஷயம் இந்த எனர்ஜி ஒரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் என்பது தான், நியதி.

கோயிலின் மடப்பள்ளியில் கிடைக்கும் புளியோதரை ஆகட்டும் சர்க்கரை பொங்கலாகட்டும் இந்த டேஸ்ட்டை எந்த ஒரு ஃபைவ் ஸ்டார் கிச்சனும் கொடுத்துவிட முடியாது என்பது தான் நியதி. சில கோயில்களில் இரண்டு அல்லது நாலு வாசல் இருக்கும் காரணம் இந்த எனர்ஜி அப்படியே உங்களுடன் வெளியே செல்ல வேண்டும் எனற மூத்தோர்கள் நமக்கு வகுத்த சூத்திரம் தான் இந்த கோயில் டெக்னாலஜி.

-Partha

Karma Yoga - The Bhagavad Gita.

Karma Yoga in Daily Life

He who sees inaction in action and action in inaction,
he is wise among men; he is a Yogi and performer of all actions.
-Gita, Ch. 4, Verse 18.

For, verily the true nature of action (enjoined by the scriptures) should be known, also (that) of forbidden
(or unlawful) action, and of inaction; hard to understand is the nature (path) of action.
-Gita, Ch.4, Verse 17.

He whose undertakings are all devoid of desires and (selfish) purposes, and whose actions have been burnt
by the fire of knowledge, -him the wise call a sage.
–Gita, Ch.3, Verse 19.

Having abandoned attachment to the fruits of actions,
ever content, depending on nothing, he does not do anything though engaged in activity.
-Gita, Ch.4, Verse 20

To one who is devoid of attachment, who is liberated,
whose mind is established in knowledge, who works for the sake of sacrifice
(for the sake of God), the whole action is dissolved.
-Gita, Ch.4, Verse 23.

Questioner: The Gita seems to emphasize Karma Yoga, for Arjuna is persuaded to fight. Sri Krishna himself set the example by an active life of great exploits.

Sri Ramana Maharshi: The Gita starts by saying that you are not the body and that you are not therefore the Karta (the doer).

Question: What is the significance?

Sri Ramana Maharshi: It means that one should act without thinking that oneself is the actor. Actions will go on even in the egoless state. Each person has come into manifestation for a certain purpose and that purpose will be accomplished whether he considers himself to be the actor or not.

Question: What is Karma Yoga? Is it non-attachment to Karma (action) or its fruit?

Sri Ramana Maharshi: Karma Yoga is that Yoga in which the person does not arrogate to himself the function of being the actor. All actions go on automatically.

Question: Is it non-attachment to the fruits of actions?

Sri Ramana Maharshi: The question arises only if there is the actor. It is said in all the scriptures that you should not consider yourself to be the actor.

Questioner: So Karma Yoga is ‘Kartritva Buddhi Rahita Karma’ – action without the sense of doership.

Sri Ramana Maharshi: Yes. Quite so.

Questioner: The Gita teaches that one should have an active life from beginning to end.

Sri Ramana Maharshi: Yes, the actorless action.

Question: If one remains quiet how is action to go on? Where is the place for Karma Yoga?

Sri Ramana Maharshi: Let us first understand what Karma is, whose Karma it is and who is the doer. Analyzing them and enquiring into their truth, one is obliged to remain as the Self in peace. Nevertheless even in that state the actions will go on.

Question: How will the actions go on if I do not act?

Sri Ramana Maharshi: Who asks the question? Is it the Self or another? Is the Self concerned with actions?

Questioner: No, not the Self. It is another, different from the Self.

Sri Ramana Maharshi: So it is plain that the Self is not concerned with actions and so the question does not arise.

Question: I see you doing things. How can you say that you never perform actions?

Sri Ramana Maharshi: The radio sings and speaks, but if you open it you will find no one inside. Similarly, my experience is like the space; though this body speaks like the radio, there is no one inside as a doer.

Question: I find this hard to understand. Could you please elaborate on this?

Sri Ramana Maharshi: Various illustrations are given in books to enable us to understand how the jnani can live and act without the mind, although living and acting require the use of the mind. The potter’s wheel goes on turning round even after the potter has ceased to turn it because the pot is finished. In the same way, the electric fan goes on revolving for some minutes after we switch off the current. Prarabdha (predestined Karma) which created the body will make it go through whatever activities it was meant for. But the jnani goes through all these activities without the notion that he is the doer of them.

It is hard to understand how this is possible. The illustration generally given is that the jnani performs actions in some such way as a child that is roused from sleep to eat eats but does not remember next morning that it ate. It has to be remembered that all these explanations are not for the jnani. He knows and has no doubts. He knows that he is not the body and he knows that he is not doing anything even though his body may be engaged in some activity. These explanations are for the onlookers who think of the jnani as one with a body and cannot help identifying him with his body.

Question: I want to do Karma Yoga. How can I help others?

Sri Ramana Maharshi: Who is there for you to help? Who is that "I" that is going to help others? First clear up that point and then everything will settle itself.

Question: That means ‘realise the Self.’ Does my realisation help others?

Sri Ramana Maharshi: Yes, and it is the best help that you can possibly render to others. But really there are no others to be helped. For the realised being sees only the Self, just as the goldsmith sees only the gold while valuing it in various jewels made of gold. When you identify yourself with the body, name and form are there. But when you transcend the body-consciousness, the others also disappear. The realised one does not see the world as different from himself.

Question: Would it not be better if saints mixed with other people in order to help them?

Sri Ramana Maharshi: There are no others to mix with. The Self is the only reality. The sage helps the world merely by being the real Self. The best way for one to serve the world is to win the egoless state. If you are anxious to help the world, but think that you cannot do so by attaining the egoless state, then surrender to God all the world’s problems, along with your own.

Question: Should I not try to help the suffering world?

Sri Ramana Maharshi: The power that created you has created the world as well. If it can take care of you, it can similarly take care of the world also. If God has created the world it is His business to look after it, not yours.

Question: Is the desire for Swaraj (political independence) right?

Sri Ramana Maharshi: Such desire no doubt begins with self-interest. Yet practical work for the goal gradually widens the outlook so that the individual becomes merged in the country. Such merging of the individuality is desirable and the related Karma is Nishkama (unselfish).

Question: If Swaraj is gained after a long struggle and terrible sacrifices, is not the person justified in being pleased with the result and elated by it?

Sri Ramana Maharshi: He must have in the course of his work surrendered himself to the higher power whose might must be kept in mind and never lost sight of. How then can he be elated? He should not even care for the result of his actions. Then alone the Karma becomes unselfish.

ஜென் கதைகள் ( Best Zen stores)

 

ஒர் ஊரில் பெரிய கோடீஸ்வரன் இருந்தான். அவனிடம் இல்லாத விஷயங்களே இல்லை. அத்தனையும் அளவுக்கு அதிகமாக கொட்டிக் கிடந்தன. ஆனால் சந்தோஷமும் நிம்மதியும்தான் இல்ல.

சரி, உள்ளூர்லதான் சந்தோஷம் கிடைக்கல. வெளியூர், விதவிதமான நாடுகளுக்குப் போனா கிடைக்குமான்னு, தேடித் தேடிப் போனான்… ம்ஹூம் நிம்மதி கிடைச்சபாடில்ல. மனசுக்குள்ள எப்பவும் பரபரப்பு… எந்த ஊருக்குப் போனாலும் அடுத்த நாளே, வீட்டுல என்ன ஆச்சோங்கிற கவலை. தண்டவாளப் பெட்டி பத்திரமா இருக்குமாங்கிற பயம்… சொந்தக்காரங்களே அமுக்கிடுவாங்களோங்கிற சந்தேகம்!

சரி, இதை மறந்தாவது தொலைக்கலாம்னு சரக்கு, பொண்ணு, போதைப் பொருள்னு சகலத்திலும் இறங்கிட்டான். ஆனா அதிலும் நிம்மதி கிடைக்கல…

சீ போதும் இந்த வாழ்க்கை… இனி துறவறத்தில் இறங்கி சந்நியாசியா போயிடலாம். அமைதி கிடைக்கும்னு யாரோ சொல்ல, அவனும் துறவறத்தில் இறங்கினான்.

உடனே அவன் தன் வீட்டில இருந்த தங்கம், வைரம், வைடூரியம், எக்கச்சக்க பணம் எல்லாத்தையும் ஒரு மூட்டையா கட்டி எடுத்துக்கிட்டு ஒரு துறவியைப் பார்க்கப் போனான்.

அப்போது துறவி ஒருத்தரு மரத்தடியில உட்கார்ந்துட்டிருந்தார். அதைப் பார்த்த அந்த கோடீஸ்வரன், அந்த மூட்டையை துறவியின் காலடில வச்சிட்டு, “குருவே! இதோ என்னோட மொத்த சொத்தும் இதுல இருக்கு. இனி இவை எதுவும் எனக்கு வேணாம். எனக்கு அமைதியும், சந்தோஷமும்தான் வேணும்… அடுத்து என்ன செய்யணும் சொல்லுங்க…,” சொல்லி கும்பிட்டான்.

எல்லாத்தையும் கேட்டுக்கிட்ட துறவி, உடனே அந்த மூட்டையை வேகமா பிரிச்சுப் பாத்தார்.

அதில் கண்ணை தங்கமும் வைர வைடூரியங்களும் கட்டுக்கட்டா பணமும்… துறவி சடார்னு, அந்த மூட்டையை கட்டி தலையில் வைத்துக் கொண்டு ஒரே ஓட்டமா ஓட ஆரம்பிச்சார்.

அதைப் பாத்ததும் கோடீஸ்வரனுக்கு இன்னும் பேரதிர்ச்சி. ‘அடடா.. இவன் பஞ்சத்துக்காக காவி கட்டிய போலி சாமியார் போலருக்கே’ன்னு பதறிட்டான். கோபம் கோபமாக வந்தது. உடனே துறவியை துறத்த ஆரம்பிச்சிட்டான் நம்மாளு!

துறவியின் ஓட்டத்துக்கு செல்வந்தனால் ஈடு கொடுக்க முடியல. துறவி சந்து பொந்தெல்லால் சர்வ சாதாரணமா ஓடறார். தாவிக் குதிக்கிறார்… ம்ஹூம்.. பணக்காரனால ஒண்ணுமே பண்ண முடியல. ஆனா துறவி எல்லா தெருக்களையும் ஓடி முடித்து கடைசியில் அதே மரத்தடிக்கு வந்து நின்னுட்டார்!

அந்த கோடீஸ்வரனைப் பாத்தார். “என்ன கண்ணா பயந்துட்டியா… இந்தா உன் சொத்து மூட்டை… நீயே வச்சுக்க…” என்று திருப்பிக் கொடுத்தார்.

சொத்து மூட்டை கையில் வந்ததும் கோடீஸ்வரன் அடைஞ்ச சந்தோஷத்துக்கு அளவே இல்ல. ஒரே குதூகலமாயிட்டான். முகமெல்லாம் சிரிப்பு தாண்டவமாடுது.

இப்போது அந்த துறவி கேட்டார்…

 

“என்னப்பா… புதுசா சிரிக்கிற… இதுக்கு முன்னாடி இந்த செல்வமெல்லாம் எங்கே இருந்துச்சி… உங்கிட்டதானே… ஆனால் அப்ப உன்கிட்ட மகிழ்ச்சி இல்ல… இப்பவும் நீ வச்சிருக்கிறது அதே சொத்துதான். ஆனா சந்தோஷமும் நிம்மதியும் உன் முகத்தில் தெரியுது…!” என்று கூறிவிட்டு, சட்டென்று திரும்பிப் பார்க்காமல் நடந்தார்!

 

எல்லாம் புரிந்த தெளிவோடு வீடு திரும்பினான் செல்வந்தன்!

 

********************************************************************************

The Burden

Two monks were returning to the monastery in the evening. It had rained and there were puddles of water on the road sides. At one place a beautiful young woman was standing unable to walk accross because of a puddle of water. The elder of the two monks went up to a her lifted her and left her on the other side of the road, and continued his way to the monastery.

In the evening the younger monk came to the elder monk and said, “Sir, as monks, we cannot touch a woman ?”

The elder monk answered “yes, brother”.

Then the younger monk asks again, “but then Sir, how is that you lifted that woman on the roadside ?”

The elder monk smiled at him and told him ” I left her on the other side of the road, but you are still carrying her.”

 

-Partha.

Om, Om, Om, Om

 

  Om Om Om Om Om Om

 

Om in the Bhagavad Gita.

Om is widely mentioned in the Bhagavad Gita where the mantra Om is an essential part of its teachings and practice.

Krishna tells Arjuna (verse 7.8) :
‘O Arjuna, I am the taste of pure water, and the light of the moon and the sun. 
I am the essential nature of the mantra Om mentioned in the holy scriptures, 
the sound in ether, as well as the courage and virility of human beings.’

Krishna, who symbolizes underlying intelligence or consciousness, is the essence of Om. Om, as sound vibration, is an expression of this underlying Consciousness. Therefore, by practising Mantra or Gyana Yoga (or even Bhakti Yoga ) we can trace Om back to its source. In this way, we are enabled to realize the nature of consciousness. 
Krishna talks of death and the importance of chanting Om at the time of death (verse 8.13) :

‘The mantra Om symbolises Reality. At the time of death, repeat Om and 
you will go forth from the body and attain the Supreme Goal.’

From the Yogic viewpoint, death is not just the time of disintegration of the physical body, but also a golden opportunity of directly realizing our immortal essence. Chanting Om at the point of death can be a valuable part of this process.


Krishna also says that all spiritual practices should be initiated with Om (verse 17.24):
‘Before starting sacrifices, holy practices and austerities (as prescribed by the scriptures), serious spiritual seekers should chant Om.’

How to do AUM chanting

Aum is a universal mantra for all people and one not need the initiation of a master or guru to reap it’s endless benefits. Sit comfortably either in Padmasana or Artha Siddhasana or Sukhasana. Place your hands upon your thighs, and palm’s facing upwards. Hold Yoga Mudra in both hands and eyes should be closed. Inhale slowly through your nose, once your lungs is full exhale from your mouth by pronouncing AUM until your full breath come out from the lungs. All three word chanting should be approximately equal in time. While chanting Aaaaaa focus vibration one inch below your navel. It is the Manipura Chakra, one of the seven chakra in human body. When you chant Uuuuuu focus vibration in chest area. It is the Anahata Chakra. After that close you mouth and chant Mmmmmm. When chanting focus vibration in your throat and nose. Similarly continue deep inhalation by nose and exhalation through mouth with chanting AUM. For better health benefit this chanting to be done 15 minutes in morning and 15 minutes in evening.

 

Science and OM

Scientists and yogis agree that at the molecular level, our bodies are systems of vibrating atomic partials. Each part of the body, each cell, gland and organ resonates with a frequency. We could say that we are composed of sound vibrations. Even the difference between solids, liquids, gases, sound and light are merely a difference in their vibratory rates.
The body as a system vibrates at a rate of approximately 7.8 - 8 cycles (Hertz) a second when it is relaxed and calm. The Alpha waves, which correspond to a state of relaxation, are also in the 8 cycles per second range. The Earth itself vibrates at the same vibrational frequency of 8 cycles per second. When we practice OM Healing, we feel that every thing has the same vibration and we can truly experience the unity of life.

The story of the Brazilian healer Arigo

 

 

The story of the Brazilian healer Arigo, one of the most mystifying figures in the history of occult medicine, began with dreams, headaches, and a political campaign. It ended with a crowd of some 20,000 mourners and a controversy as unresolved today as it was when Arigo was alive.

Arigo’s given name was José Pedro de Freitas. He was a farmer’s son, born in the Belo Horizonte district of Brazil in 1918. His nickname, Arigo, by which he was known, was given him while he was still a child; it can be roughly translated as “country bumpkin.”

When he was at school, Arigo was occasionally troubled by strange hallucinations. He would see a blinding light and sometimes he would hear a voice speaking in a strange language. As a young man, Arigo went to work in one of the nearby iron mines and by the time he was 25 he had been elected president of the union local. After leading a strike in protest against the brutal working conditions, he was fired. Arigo next began to earn his living as the manager of a bar in the mining town of Congonhas do Campo.

The dreams that now began to plague him nightly, often leaving him with a severe headache, were more difficult to deal with than those of his adolescence. In them he saw the operating room of a hospital, where a stout, baldheaded man addressed a group of doctors and nurses in the same guttural voice that he had first heard as a child. Deeply disturbed by the insistence of the dreams and headaches, Arigo often went to pray for help at the church of Bom Jesus do Matosinho.

Then the dream doctor revealed his identity. He was Dr. Adolpho Fritz, he told Arigo, and he had died during World War I. His own work had been cut short by his death, and he had chosen Arigo, who was, he knew, a compassionate man, to continue it for him. Henceforward, he said, Arigo would only find peace by helping the sick and distressed people around him.

For several years the vivid nightmares and fierce headaches continued. Then, in 1950, events passed out of Arigo’s control.

Elections were being held that year, and one of the campaigners to visit Congonhas was Lúcio Bittencourt, a supporter of the iron miners in their struggle for better conditions. In Congonhas he met Arigo and was so impressed by his passionate advocacy of the miner’s cause that he invited him to attend a political rally in Belo Horizonte, the nearest city. When the rally was postponed, Bittencourt invited Arigo to spend the night at the hotel where he was staying, the Hotel Financial.

Unknown to Arigo, Bittencourt was suffering from lung cancer and his doctor had advised an immediate operation in the United States.

As Bittencourt was about to fall asleep that night, the door of his room opened and someone put on the light. It was Arigo; his eyes were “glazed,” and he was holding a razor. Strangely enough, Bittencourt was unafraid. Arigo began to speak in a thick German accent and in a tone quite unlike his ordinary voice. There was an emergency, he said; there would have to be an operation. Then Bittencourt lost consciousness.

When he came to, he found that his pajama jacket was slashed and bloodstained and that a neat incision had been made toward the back of his ribcage. He dressed and went into Arigo’s room.

At first Arigo thought Bittencourt was drunk. But in Bittencourt’s room he saw the incision and bloodstained pajamas and realized that an operation of some kind must have taken place. He had no memory, however, of going to Bittencourt’s room and denied having had any part in the bizarre affair. Shaken, Bittencourt caught the first available plane to Rio de Janeiro to see his doctor.

Now Arigo was afraid. Perhaps he had performed the operation while in some kind of trance; perhaps this was what the dreams and voices had been leading to. He could only pray that Bittencourt had come to no harm.

He did not have to wait long for news. The doctor had taken X-rays and was highly satisfied with the result of what he presumed was American surgery. The tumour had been removed, he explained to an astonished Bittencourt, “by a technique unknown in Brazil,” and the patient’s chances of recovery were now excellent. Then Bittencourt told his doctor what had happened, and not only his doctor but anyone who would listen. Newspapers all over Brazil carried the story.

In Congonhas, Arigo’s priest, Father Pernido, took the story seriously enough to warn him to perform no more operations. But how could he stop doing something he had no memory of having done, Arigo asked. Local spiritists hailed him as a genuine medium, but though he rejected their acclaim, the persistent visions of Dr. Fritz continued.

During the next six years Arigo saw as many as 300 patients a day and, to contain the crowds, had to move his “clinic” from his house to an empty church across the street. Then in 1956, under pressure from the medical establishment and the Catholic Church, he was charged with practicing “illegal medicine.”

“How do you go about your practice?” Judge Eleito Soares asked him.

“I start to say the Lord’s Prayer,” Arigo answered. “From that moment, I don’t see or know about anything else. The others tell me I write out prescriptions, but I have no memory of this.” He spoke earnestly.

“What about the operations?” the judge asked.

“It is the same with them. I am in a state I do not understand. I just want to help the poor people.”

“But you are doing what you are charged with, are you not?”

“I am not the one who is doing this,” Arigo replied. “I am just an intermediary between the people and the spirit of Dr. Fritz.”

The judge was unimpressed. Could Arigo make this Dr. Fritz appear in the courtroom for questioning? All over Brazil newspapers carried reports of the trial and numerous testimonies on Arigo’s behalf. According to J. Herculano Pires, a professor of the history and philosophy of education, it was “simply ridiculous to deny that the phenomenon of Arigo exists. Medical specialists, famous journalists, intellectuals, prominent statesmen have all witnessed the phenomena at Congonhas. We cannot possibly deny the reality of his feats.”

Despite the favourable publicity, Arigo was sentenced to 15 months in jail and fined 5,000 cruzeiros (approximately $270). The court of appeals later reduced the sentence to eight months and allowed Arigo a year of probation before beginning his imprisonment. During this period he would be allowed to leave Congonhas only with the judge’s permission and would have to stop his practice completely.

For a time he did stop his practice, and the headaches began again. After a while, since the local police seemed to look the other way, he began to see his patients covertly but, at least at first, refrained from operating. In May 1958 President Juscelino Kubitschek granted Arigo a presidential pardon.

In 1961 Kubitschek was no longer in office, and the religious and medical authorities again pressed for legal action against Arigo. But witnesses willing to testify on the prosecution’s behalf were hard to find, and for months the new investigation made little headway. Then, in August 1963, Arigo performed surgery on an American investigator, Dr. Andrija Puharich. The operation brought him back into the national headlines.

Puharich, an investigator of psychic phenomena who had a medical degree from Northwestern University in Illinois, had heard stories of Arigo’s remarkable cures and had come to Congonhas to see for himself. Arigo told him that he and his three companions were welcome to observe him for as long as they wished and to interview any of his patients.

On the first day of their investigation Puharich and his friends found a crowd of nearly 200 people waiting for Arigo to open his clinic at 7 a.m. After they had all filed into the abandoned church, Arigo told them that although it was Jesus who effected the cures he was credited with, he had no interest in the religious beliefs of those present. “All religions are good. Is this not true?” he said, then asked everyone to join him in repeating the Lord’s Prayer. After this, he withdrew into a private cubicle for a few moments.

When Arigo reappeared, Puharich was struck by the change in his manner. His bearing was now formal and commanding and his speech sharp. The interpreter noticed a heavy German accent in his Portuguese and a “sprinkling” of simple German words and phrases. Arigo summoned the investigators into his treatment room. “Come,” he said. “There is nothing to hide here. I am happy to have you watch.”

What Puharich saw that day staggered him. The first patient was an elderly man whom Arigo brusquely pushed against the wall. He then took a four-inch-long stainless steel paring knife and inserted it between the man’s left eyeball and eyelid, scraping and pressing upward into the socket with a forcefulness that Puharich found shocking. But the patient seemed quite unperturbed. At length Arigo withdrew the knife, noted a smear of pus on the blade, and told the old man he would get well. Then he wiped the blade on his shirt and summoned the next patient. Puharich examined the eye. He found no bleeding and no wounds. The operation had taken less than a minute.

Throughout the morning Arigo worked in this manner, never using an anesthetic or taking any precautions against infection. As far as the investigators could see, he employed no form of hypnotic suggestion. Bleeding was invariably minimal, and the patients appeared to feel no pain. More often than not, the treatment consisted only of the writing of a prescription, which Arigo did at high speed and without hesitation. At 11 a.m. he announced that the session was over and that he would be back that afternoon after he finished working his regular job in the government welfare office (so far as is known, Arigo never accepted payment of any kind for his medical work). As soon as he left the clinic, the German accent and imperious manner left him and his usual down-to-earth amiable character emerged again.

That evening Puharich and a journalist from São Paulo, Jorge Rizzini, set up a movie camera in the treatment room. If Arigo was a sleight-of-hand expert, they would try to catch his deception on film. That night Arigo worked until 1 a.m. In a single day he had treated some 200 people.

Puharich was completely baffled. He knew that a convincingly thorough study of this amazing man’s work would require far more time, money, and equipment than was presently available. What other tests could he make before he returned to the United States? On the inside of his right elbow was a small tumour, benign but annoying, known as a lipoma. Tomorrow, he decided, he would ask Arigo to remove it. He would be his own guinea pig.

Arigo unhesitatingly agreed to perform the operation. “Of course,” he said. “Has anyone here got a good Brazilian pocketknife to use on this Americano?” Several were offered, and Arigo quickly chose one. Puharich felt a sudden chill of alarm, but there was no way now for him to withdraw. He looked to see if Rizzini had the movie camera ready.

“Just roll up your sleeve, Doctor.”

Puharich did as he was told and braced himself to watch Arigo make the incision. Arigo, however, told him to look the other way.

Less than 10 seconds later Puharich felt Arigo slap something wet and slippery into his hand. It was the excised lipoma. Glancing down at his forearm, he saw a neat half-inch slit oozing the barest trickle of blood. There had been no pain at all.

That afternoon the Americans left Congonhas. Puharich kept a careful watch on the wound in his arm; Arigo had used no antiseptics, and he was on the alert for the first signs of blood poisoning. They never appeared. Despite the unhygienic conditions and the fact that no stitches had been used to close the incision, it healed quickly and cleanly.

In São Paulo, Puharich and his friends watched the movies Rizzini had taken. They could find no evidence of trickery in them. Soon the newspapers were again buzzing with Arigo’s name and details of his operation on the American doctor.

Now the courts were spurred into action, and on November 20, 1964, Arigo was sentenced to 16 months in jail. He was allowed to leave the courtroom only to say good-bye to his wife and children, for the sentence was to begin immediately. He went home, made his farewells, and waited for the police to come.

But not a single man in the Congonhas police force was willing to take Arigo to jail, and the state police were reluctant to drive through the crowd that had gathered outside his house. As the evening wore on, Arigo became impatient and finally walked over to the prison by himself.

Even in jail Arigo managed to carry on his work. After he quelled a riot, the warden gave him the freedom to leave whenever he wished. Arigo took advantage of this dispensation only rarely and always to visit the sick. While the guards looked the other way he began treating sick prisoners and then the crowds of people who waited in the alley outside.

Arigo was released from jail in November 1965. Soon afterward Puharich returned to Congonhas with a research assistant. His plan was to test Arigo’s ability to diagnose his patients’ complaints, an activity not likely to rouse the anger of the Brazilian Medical Society. In the test Arigo gave an immediate verbal diagnosis of each patient who stepped in front of him. Of 1,000 such patients, chosen at random, 545 had brought their official medical records with them. In 518 of these cases Arigo’s spontaneous diagnosis matched that of the patient’s own doctor.

How could he possibly make such diagnoses and state them in modern medical terminology, Puharich asked. “That’s easy,” Arigo said. “I just listen to what the voice of Dr. Fritz tells me and repeat it. I always hear it in my left ear.”

More tests of Arigo’s ability followed, this time employing a battery of instruments—an electroencephalograph, an electrocardiogram, X-ray and blood typing equipment, a microscope, tape recorders and cameras. Tests were made on the patients before, during, and after their treatment, and Arigo’s surgical technique was demonstrated for the cameras on a variety of tumours, cysts, cataracts, and other complaints.

The press discovered what was going on, and a horde of reporters and cameramen descended on Congonhas. It was impossible to continue the research. Puharich returned to São Paulo with his evidence and showed it to a number of interested professionals, including an ophthalmologist, a nuclear physicist, a medium, a psychiatrist, and a cardiologist. They could only agree that Arigo’s cures were a fact.

When he returned to New York, Puharich showed colour films of Arigo’s surgery to Dr. Robert Laidlaw, former director of psychiatry at Roosevelt Hospital. Laidlaw observed that Arigo’s face assumed a quite uncharacteristic expression when he operated, that his hands and fingers moved with astonishing speed and dexterity when he worked, even when he was looking elsewhere, and that the incisions he made seemed to “glue” themselves together without stitches. Laidlaw could not explain how Arigo had acquired surgical skills that were beyond the abilities of many trained surgeons. He too was baffled.

Against the possibility that Arigo was a skilled magician are the following facts: that he indisputably cured numerous people (or, to be quite precise, that numerous people experienced cures immediately or soon after his treatment); that he made real incisions, which bled little and healed despite the unhygienic conditions attending them; that his patients experienced little or no pain during or after his surgical procedures, despite the lack of anesthetics; that he was able to diagnose illnesses at a glance and write accurate prescriptions, despite having had little formal and no medical education; and that, so far as is known, he never accepted money for his medical work but supported his family by working at an ordinary job.

José Pedro de Freitas, known to the world as Arigo, died in a car accident on January 11, 1971.

Yogi Ramsuratkumar

Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar Jaya Guru Raya !!! " Om Sri Ram Jai Ram Jai Jai Ram " " This beggar prays to his Father to bless you all who have come here. My Lord Rama blesses you - My Father blesses you. Arunachaleswara blesses you". Yogi Ramsuratkumar was born in a village Nardara near Kashi on December 1, 1918. In his childhood, he loved very much to meet the yogis and monks. He was befriended by a number of holy men who built their huts on the Ganges shore or simply wandered nearby. He grew up as a Grihasta but eventually, the tugs of spirituality in his heart took over. In search of his "guru", he visited and spent time in the ashrams of both Sri Aurobindo and Ramana Maharishi. He later moved to Kerala at the ashram of Swami Ramdas. In his own assessment, Sri Aurobindo gave him Jnana, Sri Ramana Maharshi blessed him with tapas and Swami Ramdas gave him the nectar of Bhakti. Swami Ramdas initiated him into the holy mantra : " Om Sri Ram Jai Ram Jai Jai Ram ", by pronouncing it thrice in his ears. Yogi Ramsuratkumar often refers to this instance as his "death", since from this moment on, his ego no longer existed, and he had a profound spiritual experience. 'This beggar wandering here and there, tired of wandering but having no home - Arunachalesvara, in the form of this hill, had mercy on this miserable sinner. So he gives thanks, a thousand thanks, to this holy hill, this holy temple. Oh, the magnanimity of the Lord! He has given me shelter for twenty long years. Whereas others who come are enabled to stay only days or weeks . . . For thousands of years the hill has given shelter to so many dirty sinners like me - and Arunachala will give us shelter for thousand of years to come.' When Yogi Ramsuratkumar used to walk around the Hill, out of humility, he would always walk in the opposite direction of all the other pilgrims. Many times Yogi Ramsuratkumar would say: 'The mountain helps us.' He himself spent many years wandering on the mountain, taking shelter in its caves. Based on his own comments, his transformation seems to have been connected in part to his subtle relationship to the divine force within Arunachala. Where is the Fire? The Fire is there on the hill there. But I don't see it there. You can see it if you are really bent upon seeing it. Are you afraid of being engulfed by it? Then you can't see it Have courage, no fear You are sure to see it Yogi Ramsuratkumar The 'Fire' referred to by Yogi Ramsuratkumar (as poet) is the mystical Fire of Creation, the light that is perceived burning within Mount Arunachala as the embodiment of Shiva: 'This holy Fire burned at the core of the beggar's absolute certainty: his faith in a Power that governs everything, controls everything.' Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar loved his devotees. He loved laughter. He loved conversation. He loved human company. He was always extremely available and accessible and open and communicative, and at the same time there was something of the magician about him. During these years he was available to 'friends' at almost any time of the day or night near the Temple Chariot, at the corners of the roads or under the trees at the Temple. Subsequently, accepting the entreaties of devotees, he moved into a house with a small room and veranda on Sannadhi street near the Arunachaleswarar Temple. People started to visit and spend hours discussing spiritual and personal problems with him. Yogi Ramsuratkumar resided at this house until autumn of 1994, when he became ill and thereupon accepted an alternative offer of shelter at Sudama House in Ramana Nagar some miles west of the Temple. When his fame began to spread, large crowds started to gather waiting for his darshan. The influx of devotees grew steadily in size creating the need for an ashram. Yogi who always verbally refused the role of Guru of Teacher, had previously refused offers of an ashram, but to fulfil the desire of devotees, in 1993 Swamiji acceded to the acquisition, enabled by contributions, of a site of 3½ acres once called Agrahara Collai close to the Sri Seshadri Swamigal and Ramana Ashrams. The construction of an Ashram started once the land was cleaned and prepared. Yogi Ramsuratkumar was involved in every step of the large building programme which at one point involved the participation of up to 250-300 workers working long hours. The first Ashram structure to be completed was a small stone thatched-roof darshan mandir which could sit 200 people. It was located by the front gate of the developing Ashram and was the location of Yogi Ramsuratkumar's regular darshans. The plans for the Ashram were elaborate and included a huge Temple, 350 feet long and 150 wide which would be big enough to accommodate 5,000 people, a kitchen and dining hall, cottages for ashram residents and guests, meditation hall, library, several buildings devoted to worship, and a Veda Patashala, which Yogi Ramsuratkumar was to say would be the 'heart of the Ashram', and was intended to be a place where visiting pandits and scholars could stay and conduct Vedic research. The ashram began to flourish. When it was first being built, Yogi Ramsuratkumar said that it was not just for Tiruvannamalai or India, but it was universal - a place of pilgrimage for all races and religions. From 1996 Yogi Ramsuratkumar started experiencing continuous bouts of ill health which included high blood pressure, stomach ulcers and diabetes. In July 1999 although he was diagnosed to have a tumour he refused to allow allopathic treatment or tests of any kind. Despite the tremendous suffering he was undergoing, he maintained his close supervision of various projects within the ever-growing Ashram. In spite of the pleadings of many of his devotees, Yogi Ramsuratkumar stood firm in his refusal to allow allopathic treatment to prolong his life, he consistently pronounced, 'Father will take care of this body'. By early August 2000 his health reached a crisis point and those who were caring for him felt he would die very soon without medical intervention. So on 17th August, after he had given a reluctant consent, he was taken to a hospital at Chennai (Madras) and surgery took place on 11th September. A devotee, Vijayalakshmi wrote about this time: 'In this period of one year, Bhagavan's enormous reserves of strength were tested again and again. The peace and love which he continued to radiate through the months of illness, was phenomenal. During the months of recover, while at the hospital in Chennai, there was daily satsang. Bhagavan's quotation from Tulasidas, Kabirdas, Mahaperiyaval etc., anecdotes from the lives of saints were feasts, which left one hungry for more. His cheerfulness and peace through all the extreme pain and suffering made one increasingly aware of this enormous presence in the form of Bhagavan. Perfect strangers were immediately attracted by him and wanted to serve him. His reiteration that one is not the body began to be understood' [2] He finally return to Tiruvannamalai on November 23, 2000. The surgery which doubtlessly prolonged his life for six months, also prolonged his suffering. 'Yogi Ramsuratkumar was a very long way from the ecstatic years on the streets when he was a hidden beggar saint, free to move and work as he wished. The story becomes thick with pathos . . . Perhaps if his destiny had not cast him into the hands of the world in the way it did, he would have simply lain down under a tree . . . and passed away from his body, but was obligated to act out his last days bound in the golden case of love. All this too was the will of God, the beggar's manifest destiny. The final result was that it gave a short reprieve from his impending death and made it possible for the enactment of the final play of his vast lilas.' By mid December, 2000, Yogi Ramsuratkumar gave his last two public darshans in the Temple where he was able to consciously interact with devotees. The last two months of his life were spent in an apartment open to the view of all. His devotees were allowed to come and stand outside the glass wall of his room and take his darshan whilst he lay on his bed amidst a plethora of tubes, nursing attendants and medical apparatus. Over the next weeks his condition quickly declined, until by mid-February it was clear that his physical death was imminent. Hearing of his serious condition many devotees came to say goodbye. For days Yogi seemed to hover back and forth between death and life. A few days before his mahasamadhi, while several devotees sat at his bedside, he suddenly opened his eyes, looked his devotee Ma Devaki in the eyes and said, 'I am everyone, everything, here, there, everywhere. I alone exist.' On February 20, 2001 at 3:19 a.m. in his Ashram at Tiruvannamalai, Bhagavan Sri Yogi Ramsuratkumar attained mukti. His body was kept in the vast hall of the Temple on the day of February 20 and thousands of people thronged the Ashram to pay their respects. The next day, February 21st at 3 p.m., his body was carried on a bier in circumambulation around the Ashram. Afterwards it was anointed with sacred substances, dressed and lowered, sitting in the lotus position, into the samadhi site at the Ashram Temple. '. . . And so a great beggar, a true Godman, was gone from this world in his physical form and reborn in the unseen worlds beyond the fives senses. His effulgent presence filled the vast sky and pulsed in the hearts of those who loved him. There was never a cessation of the communion of his heart with those who were receptive. To hear, in joyful silence, the sound of the beggar's laughter, which would resound in the world forever. His body, exuding the splendour and sanctity of the life that was lived, was laid in state in the temple, while thousands of people came to pay homage to a beloved son of Mother India, and to the great treasure that was his life - as one devotee said, “His life! His wonderful life, mother! Such a glorious life, you know1” ************************************************** There is one existence. MY SUPREME FATHER is EXISTENCE : Arunachala Shiva Arunaachala Shiva Arunachala Shiva Aruna Jata, Arunachala Shiva Arunachala Shiva Arunachala Shiva Aruna Jata! Blessings from Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar Yogi Ramsuratkumar -Partha.

Swami Vivekananda

The mind cannot be easily conquered. Minds that rise into waves at the approach of every little thing, at the slightest provocation or danger, in what a state they must be! What to talk of greatness’ or spirituality, when these changes come over the mind? This unstable condition of the mind must be changed. We must ask ourselves how far we can be acted upon by the external world, and how far we can stand on our feet in spite of all the forces outside us. When we have succeeded in preventing all the forces in the world form throwing us off our balance, then alone we have attained to freedom, and not before.
If one read this one shloka ‘yield not to unmanliness’ o son of pritha ! ill doth it become thee. Cast of this means faintheartedness and arise, o scorcher of thy enemies! , – He gets all the merits of reading the entire Gita; for in his one shloka lies imbedded the whole message of Gita.
All begin great or small , are equally manifestations of god ; the difference is only in manifestation. The miseries of the world cannot be cured by physical help only. Until mans nature changes , these physical needs will arise , and miseries will always be felt , and no amount of physical help will cure them completely. The only solution of this problem is to make man kind pure. Ignorance is the mother of all the evil and all the misery we see. Let men have light , let them be pure and spiritually strong and educated, then alone will misery cease in the world not before.
The householders the centre of life and society . it is a worship for him to acquire and spend wealth nobly , for the householders who struggles to become rich by good means and for good purpose is doing practically . thus same things for the attainment of salvation as the anchorite does in his cell when he is praying , for in them we se only the different aspect of the same virtue of self – surrender and self sacrifice prompted by the feelings of devotions to god and all that he his.
Man is to become divine by realizing the divine. Idols, or temples or churches or books are only the supports , the helps , of his spiritual childhood but on an on he must progress
Our method is very easily described. It simply consists in reasserting the national life….. the secret lies there. The national ideals of India are renunciations and services intensify her in those channels, and the rest will take care of itself. The burner of the spiritual cannot be raised to high in this country. In it alone are salvations.
The idol man is he who in the midst of the greatest silence and solitude finds the intersect activity and the midst of the intense activity finds the silence and solitude of the desert he has learned the secret of restraint, he has controlled himself. He goes thought the streets of a big city with all its traffic , and his mind is as if he were in cave , where not a sound could reach him ; and he is intensely working all the time that is the idol of karma yoga and, if you have attained to that you have really learned the secret of work.
You may invent and image to thought which to worship god, but a better image already exits, the living man. You may build a temple in which to worship god and that may be good but a better one , a much higher one already exist the human body .
Inactivity should be avoided by all means resistance. Resist all evils, mental and physical; and when you have success in resisting, then will calmness come. It is very easy to say , ‘ hate nobody , resist not evil ‘ . But we know what that kind generally means in practice when the eyes of society are turned towards us we may make show off
Non-resistance …….this is hypocrisy and will serve no purpose.
May I be born again and again, and suffer thousand of miseries so that I may worship the only god that exits, the only god I believe, the sum total of all souls and above all, my god the wicked, my god the miserable, my god the poor of all races, of all species, is the special object of my worship.
This is the one question I put to every man, woman child, when they are in physical, mental or spiritual training: are you strong? Do you feel strength? – For I know it is truth along that gives strength. I know that truth alone gives life, and nothing but going towards reality will make us strong, and none will reach truth until he is strong.
All the strength and succor you want is within yourselves. Therefore, make your own future. ‘let the dead past bury its dead.’ the infinite future is before you, and you must always remember that each word, thought and deed, lays up a store for you and that as the bad thoughts and bad works are ready to spring upon you like tiger, so also there is the inspiring hope that the good thoughts, and good deeds, are ready with the power of a hundred thousand angels to defend you always and for ever.
Take up idea. Make that one idea your life; think of it; dream of it; live on that idea. Let the brain, muscles, nerves, every part of your body be full of that idea, and just leave every other idea alone. Thos is the way to success, and this is the way great spiritual giants are produced.
It is thought which the propelling force in us is. Fill the mind with highest thoughts, her them day after day, think them month after month. Never mind failures; they are quite natural, they are the beauty of life, these failures.
This is the one prayer, to remember our true nature, the god who is always within us, thinking of it always as infinite, almighty, ever-good, ever-beneficent, selfless, bereft of all limitations. And because that nature is selfless, it is strong and fearless; for only to desire for himself, whom does he fear and what can frighten him? What fear has death for him? What fear has evil for him?

-Partha.